Κάποτε είχαμε ένα όνειρο. Ένα όνειρο για το πώς θα μπορούσε να είναι η Ευρώπη. Μια Ευρώπη της κοινής ευημερίας, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας – μια Ευρώπη της Ειρήνης και της Ελπίδας. Αυτό το όνειρο εξαϋλώθηκε, διαλύθηκε, είναι νεκρό. Γιατί; Τι στα κομμάτια συνέβη στην Ευρώπη;
Ξέρουμε τι συνέβη στην Ευρώπη!
Ξέρουμε γιατί πολιτικοί καταφθάνουν από παντού αυτές τις μέρες εδώ στις Βρυξέλλες σαν μανιακά ντρόουνς αποφασισμένοι να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε από την Ευρώπη ως Πρότζεκτ Ειρήνης – αποφασισμένοι να μετατρέψουν την παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση σε σιδερόφραχτη Πολεμική Ένωση.
Ξέρουμε τι συνέβη στην Ευρώπη γιατί το είχαμε προβλέψει. Όταν το DiEM25 εγκαινιαζόταν πριν από εννέα χρόνια στο θέατρο Volksbühne του Βερολίνου, το είχαμε πει δυνατά και καθαρά: «Η Ευρώπη είτε θα εκδημοκρατιστεί είτε θα διαλυθεί!» Η Ευρώπη δεν εκδημοκρατίστηκε και γι’ αυτό διαλύεται – εκφυλίζεται σε ολοκληρωτική Πολεμική Ένωση.
Η λιτότητα για τους πολλούς και το τύπωμα βουνών χρήματος για τους λίγους έφεραν την αποτελμάτωση και ιλιγγιώδη ανισότητα. Κάθε φορά που ο καπιταλισμός αποτελματώνεται κι η ανισότητα θριαμβεύει, ενώ η «επίσημη» Αριστερά συνεργάζεται με το Ακραίο Κέντρο σε μια μάταιη προσπάθεια διάσωσης ενός χρεοκοπημένου φιλελεύθερου κατεστημένου, φουντώνει ο φασισμός και ελλοχεύει ο πόλεμος. Ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1930, δύο είδη ολοκληρωτισμού άρχισαν να διαγκωνίζονται για την εξουσία.
Από τη μία πλευρά, η Ριζοσπαστικοποιημένοι Ακροδεξιοί υπόσχονται να κάνουν τους κατατρεγμένους περήφανους ξανά, όχι τερματίζοντας την Λιτότητα ή περιορίζοντας την Εκμετάλλευση, αλλά μέσω ενός «ηθικού εξαγνισμού» – μιας «πολιτισμικής κάθαρσης» που αφαιρεί τις «ακαθαρσίες», τα μιάσματα, από το σώμα του Έθνους ή μιας εθνο- κεκαθαρμένης, λευκής, χριστιανικής, πατριαρχικής Ευρώπης: οι ξένοι, οι τρανς, οι λεσβίες, οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι, ιδίως όσοι αντιτίθενται στη γενοκτονία.
Από την άλλη πλευρά, οι Ακραίοι Κεντρώοι κατάφεραν να μείνουν στα πράγματα ως το βασικό προπύργιο ενάντια στους Ριζοσπαστικοποιημένους Ακροδεξιούς, βαθαίνοντας την κρίση που τροφοδοτεί τον φασισμό και, έτσι, ενισχύοντας τον ψευδή ισχυρισμό τους ότι εκείνοι αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας ενάντια στον φασισμό που οι ίδιοι… ενισχύουν – το άκρον άωτον του Φαύλου Κύκλου που υπερτροφοδοτεί τον Ολοκληρωτισμό.
Στην σύγκρουσή τους με τους Ριζοσπαστικοποιημένους Ακροδεξιούς οι ριζοσπαστικοποιημένοι Ακραίοι Κεντρώοι ενστερνίζονται όλο και περισσότερο ολοκληρωτικές μεθόδους, στερώντας το οξυγόνο ακόμα και από την αστική δημοκρατία, εγκαθιδρύοντας τον Ολοκληρωτισμό. Για να μην ξεχνιόμαστε:
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στην Αθήνα πριν ανατραπεί το υπέροχο ελληνικό Δημοψήφισμα του 2015
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στο Βερολίνο πριν απολύσουν την συνοδοιπόρο Melanie Schweizer από το γερμανικό Δημόσιο επειδή καταφέρθηκε εναντίον της γενοκτονίας των Παλαιστίνιων
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στη Γερμανία πριν μου απαγορεύσουν την είσοδο στη χώρα – ακόμη και μέσω Zoom!
– Δεν χρειάστηκε να πάρουν την κυβέρνηση οι φασίστες στο Βουκουρέστι για να ακυρωθούν οι προεδρικές εκλογές στη Ρουμανία όταν το αποτέλεσμά τους ξένισε τους ολοκληρωτικούς κεντρώους της ΕΕ.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά της σημερινής κατάστασης από τη δεκαετία του 1930 είναι ότι ο «καλός μπάτσος» (οι Ακραίοι Κεντρώοι) και ο «κακός μπάτσος» (οι Ριζοσπαστικοποιημένοι Ακροδεξιοί) έχουν κάνει τράμπα τις θέσεις τους για τον πόλεμο: Σήμερα, κάτι που μπερδεύει τον κόσμο απίστευτα, ο «καλός μπάτσος» (οι Ακραίοι Κεντρώοι) είναι εκείνος που ενστερνίζεται τον Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό και απαιτεί περισσότερο πόλεμο ενώ ο «κακός μπάτσος» (η Ριζοσπαστικοποιημένη Ακροδεξιά Δεξιά) διακηρύσσει την Ειρήνη – μια ανατριχιαστική, είναι αλήθεια, ολοκληρωτική Ειρήνη.
Ναι, τα είχαμε προβλέψει όλα αυτά το 2015. Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να αποτύχουμε να τα αποτρέψουμε – μια σκληρή υπενθύμιση ότι το να έχεις δίκιο δεν αρκεί. Γιατί αποτύχαμε; Γιατί χάσαμε το λαϊκό κύμα που το 2015 ευνοούσε την δική μας πλευρά, επιτρέποντας στους φασίστες να εκμεταλλευτούν την αναζωπυρωμένη δίψα για ριζοσπαστισμό;
Ναι, ναι, είναι αλήθεια, ήμασταν βρεθήκαμε στρυμωγμένοι μεταξύ του «καλού μπάτσου» (των Ακραίων Κεντρώων) και του «κακού μπάτσου» (της Ακροδεξιάς). Αλλά, κάναμε και κάποια αβίαστα λάθη:
– Επενδύσαμε πάρα πολύ στον Πράσινο Κεϋνσιανισμό, ξεχνώντας το διαχρονικό μάθημα ότι, ακόμη και όταν υιοθετεί τον Κεϋνσιανισμό ως έσχατη λύση, η άρχουσα τάξη πάντα τον εγκαταλείπει μόλις ανακάμψει η ίδια – πολύ πριν οι πολλοί γευτούν τους καρπούς του. Το δικό μας Πράσινο New Deal δεν υιοθετήθηκε ποτέ, παρά μόνο εν μέρει και κατ’ όνομα. Να γιατί που, στο μυαλό των πολλών που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα, ταύτισαν ο,τιδήποτε «πράσινο» με την περαιτέρω μείωση του βιοτικού τους επίπεδου;
– Αποδειχθήκαμε ανίκανοι να πείσουμε ότι μπορούμε να απελευθερώσουμε τους ανθρώπους από την εκμετάλλευση, προσφέροντάς τους μόνο την ελευθερία να επιλέγουν τον τρόπο προσφώνησής του στην ιστοσελίδα μας – κάτι που φυσικά θα ήταν μια χαρά αν δεν ήταν τόσο αξιοθρήνητα ανεπαρκές. Αντί να οργανώνουμε το πρεκαριάτο, τους προλετάριους ή το νοσηλευτικό προσωπικό, κινδυνεύσαμε να μας βλέπουν ως μια αυτοϊκανοποιούμενη διανοητική πρωτοπορία που απολαμβάνει την συγκίνηση μιας φανταστικής επανάστασης μέσα σε συνθήκες που θύμιζαν σουαρέ της καλής κοινωνίας.
– Και, τέλος, νομίσαμε ότι θα μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τα υπάρχοντα αριστερά και πράσινα κόμματα σ’ όλη την Ευρώπη, πριν ανακαλύψουμε ότι δεν ενδιαφέρονταν.
Και τώρα; Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πρέπει, καταρχάς, να αναγνωρίσουμε ότι βρισκόμαστε στο τέλος ενός σαραντάχρονου ταξικού πολέμου με άκρη του δόρατος την Λιτότητα και στην αρχή ενός νέου κύκλου Μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού, εργαλειοποιημένης ξενοφοβίας, ολοκληρωτισμού στο εσωτερικό και τεχνοφεουδαρχίας παντού.
Λοιπόν: Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε. Ώρα να ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας για επτά κρίσιμα ζητήματα, θέσεις που πρέπει να μετατραπούν σε δράσεις, σε καμπάνιες:
Για την Ειρήνη με Ασφάλεια, και για το πώς θα τερματιστεί το μακελειό στα Ουκρανικά πεδία των μαχών όπου ζωές καταβροχθίζονται με ανελέητη, μηχανική ακρίβεια,
– να απορρίψουμε ευθέως την ξεδιάντροπη αρπαγή των φυσικών πόρων της Ουκρανίας από τον Τραμπ
– να παλέψουμε ώστε ολόκληρη η Ευρώπη να βγει από το ΝΑΤΟ. Άμεσα!
– να χαράξουμε πορεία προς μια Αδέσμευτη, αλλά ποτέ επαμφοτερίζουσα, Ευρώπη
– με το καρότο του τερματισμού των κυρώσεων και της επιστροφής των 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας, να ξεκινήσουμε άμεσα διαπραγματεύσεις με το Κρεμλίνο – και το Πεκίνο – για μια συνολική στρατηγική συμφωνία, στο πλαίσιο της οποίας η Ουκρανία θα γίνει ό,τι ήταν η Αυστρία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: κυρίαρχη, ουδέτερη και τόσο ενσωματωμένη με την υπόλοιπη Ευρώπη όσο επιθυμούν οι πολίτες της.
Για την Πράσινη Ευημερία: Σθεναρή αντίσταση στον Μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό, και καμπάνια υπέρ ενός τεράστιου Προγράμματος Πράσινων Επενδύσεων που συνδυάζει την Ανάπτυξη με την Απομεγέθυνση (Degrowth).
Για την Αξιοπρέπεια: εκστρατεία τώρα για το Δημόσιο Νομισματικό Σύστημα που θα παραγκωνίσει τις ιδιωτικές τράπεζες και θα προσφέρει προσωπικό μέρισμα – ένα βασικό εισόδημα – στην καθεμία, στον καθένα.
Για την Μετανάστευση: να μετατρέψουμε την κατηγορία ότι είμαστε υπερβολικά επιεικείς με τους ξένους σε δύναμη. Να φωνάξουμε από τις ταράτσες ότι Ευρώπη χωρίς μαζική μετανάστευση ίσον με φθίνουσα, φτωχή, δυστυχή Ευρώπη – ότι θέλουμε τους μετανάστες όχι από αλληλεγγύη αλλά επειδή είναι προς το συμφέρον μας.
Για την Καταπολέμηση της Τεχνοφεουδαρχίας: περιορισμοί τώρα στον Μπέζος, τον Μασκ, τον Ζούκερμπεργκ, σε κάθε τεχνοφεουδάρχη, φραγμούς και εμπόδια στην Amazon, στην Uber, στην Google, στην Meta, στην Airbnb, να τους φορολογήσουμε μέχρι εξαφάνισης, να τους θέσουμε το δίλημμα πως είτε θα προσφέρουν διαλειτουργικότητα στους χρήστες είτε θα εκδιωχθούν από την Ευρώπη, να απελευθερώσουμε τις ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας, όπως η ASML, από την απαγόρευση εξαγωγών στην Κίνα, και, πάνω απ’ όλα, να αναπτύξουμε το δικό μας, κοινωνικοποιημένο νεφοκεφάλαιο – το σκίρτημα ενός υπέροχου μελλοντικού Τεχνοσοσιαλισμού.
Για την ελευθερία: ανατροπή του Ολοκληρωτισμού τώρα! Αγώνας για τον σεβασμό της ψήφου όλων, για την ελευθερία έκφρασης ακόμα και των εχθρών μας – σε αντίθεση με τον υποκριτή JD Vance που ορθώς μίλησε κατά της διολίσθησης της Ευρώπης στην λογοκρισία, αλλά ποτέ δεν υπερασπίστηκε το δικαίωμα του Julian Assange στη δημοσιογραφία ή την ελευθερία του λόγου των αντιπάλων της γενοκτονίας των Παλαιστινίων.
Μιλώντας για την Παλαιστίνη και την ελευθερία του λόγου, είναι πλέον σαφές (δεν είναι;) ότι αυτό που ξεκίνησε στη Γάζα δεν μπορούσε να μείνει στη Γάζα! Τέτοια κτηνωδία δεν θα μπορούσε να περιοριστεί εκεί. Για να την αποσιωπήσουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τα πολιτιστικά μας ιδρύματα, στους δρόμους και τις πλατείες μας, έπρεπε να καταργήσουν βασικές ελευθερίες στη Γερμανία, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ σε όλη τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η τελευταία, η έβδομη εκστρατεία μας πρέπει να είναι: Τερματισμός της γενοκτονίας. Ολόκληρη η Ευρώπη να μποϊκοτάρει, να επιβάλει κυρώσεις στο τελευταίο κράτος Απαρτχάιντ – όπως κάναμε με τη Νότια Αφρική.
Φίλοι, συνοδοιπόροι, σύντροφοι, έχουμε πολλά να κάνουμε. Το ευρωπαϊκό όνειρο είναι νεκρό. Ζήτω το νέο όνειρο που αρχίζουμε να ονειρευόμαστε απόψε. Μαζί!
