O ιμπεριαλισμός τελικά κερδίζει όταν κάνουμε το λάθος να υποστηρίζουμε τυραννικές μορφές όπως ο Ασαντ.
Στις 15 Αυγούστου 2021 έπεσε το αμερικανοκίνητο καθεστώς της Καμπούλ. Τότε, εξέφρασα ανακούφιση για την ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και, ταυτόχρονα, τρόμο για το τι επρόκειτο να υποστούν οι γυναίκες του Αφγανιστάν στα χέρια των τζιχαντιστών Ταλιμπάν.
Αμέσως, το «φιλελεύθερο»-ιμπεριαλιστικό λόμπι των ΗΠΑ μου επιτέθηκε ομαδόν επειδή πανηγύριζα τη νίκη των… Ταλιμπάν. Για τα τσιράκια του ιμπεριαλισμού, αν δεν υποστηρίζεις τον ιμπεριαλισμό τους, είσαι υποστηρικτής των τζιχαντιστών που τα έβαλε μαζί τους. Η ιμπεριαλιστική νοοτροπία αρνείται να δει το προφανές: το καθήκον να αντιταχθούμε, με την ίδια θέρμη, τόσο στον ιμπεριαλισμό τους όσο και στους τζιχαντιστές που ο ιμπεριαλισμός τους ενισχύει με τη βαρβαρότητά του.
Την περασμένη Κυριακή, το καθεστώς του Ασαντ κατέρρευσε καθώς οι τζιχαντιστές εισέβαλαν στη Δαμασκό. Και πάλι, εξέφρασα την ανακούφισή μου για την πτώση ενός τυραννικού καθεστώτος, προσθέτοντας: «Οι Σύροι έχουν υποφέρει αρκετά. Το ζητούμενο από αύριο είναι να μην υποφέρουν περισσότερο, όπως οι Ιρακινοί και οι Λίβυοι μετά την πτώση των δικτατόρων τους».
Αμέσως, δέχθηκα (όπως και στην περίπτωση της πτώσης της Καμπούλ) επίθεση επειδή πανηγύρισα τη νίκη των… τζιχαντιστών – αυτή τη φορά από αντιπάλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτούς, αν δεν υποστήριζες τον Ασαντ, θα έπρεπε να είσαι υποστηρικτής των τζιχαντιστών που αντιτάχθηκαν στον Ασαντ και των Αμερικανοϊσραηλινών χορηγών τους. Πρόκειται για την ίδια λογική με εκείνη του ιμπεριαλιστικού λόμπι: «Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας». Οπως οι Αμερικανοί αρνούνταν την ευθύνη της ενίσχυσης των Ταλιμπάν βομβαρδίζοντας χωριά και πόλεις, έτσι κι οι αντι-ιμπεριαλιστές επικριτές μου αρνούνται να δουν ότι, λόγω των τυραννικών του μεθόδων, το καθεστώς Ασαντ μόνο τους τζιχαντιστές που το ανέτρεψαν ενίσχυε.
Το δίδαγμα από αυτή την τραγωδία για τους αντι-ιμπεριαλιστές είναι απλό: ο ιμπεριαλισμός τελικά κερδίζει όταν κάνουμε το λάθος να υποστηρίζουμε τυραννικές μορφές όπως ο Ασαντ (ή, πριν από αυτόν, ο Σαντάμ) επειδή είναι εχθροί του ιμπεριαλιστικού εχθρού μας. Ο μόνος τρόπος να νικηθεί ο ιμπεριαλισμός μακροπρόθεσμα είναι να κερδίσουμε τις καρδιές και τον νου της πλειοψηφίας. Κάτι που δεν γίνεται υποστηρίζοντας λαομίσητους τυράννους μόνο και μόνο επειδή είναι εχθροί των εχθρών μας.
Αλλά, ρωτούν κάποιοι, δεν ήταν το Ιράκ σε καλύτερη κατάσταση πριν ο στρατός των ΗΠΑ ανατρέψει τον Σαντάμ; Φυσικά και ήταν. Η Λιβύη δεν ήταν καλύτερα πριν η Δύση ανατρέψει τον Καντάφι; Φυσικά και ήταν. Η Συρία δεν κινδυνεύει να υποστεί ένα ακόμα χειρότερο λουτρό αίματος μετά την πτώση του Ασαντ, όπως ακριβώς έγινε στο Ιράκ και τη Λιβύη; Φυσικά. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αντιμετωπίζουμε τον Σαντάμ, τον Καντάφι ή τον Ασαντ ως τη «λύση», ως το αντίδοτο στον ιμπεριαλισμό. Τα τυραννικά καθεστώτα αποξενώνουν τους ίδιους τους λαούς τους και, στο τέλος, καταρρέουν – καταλήγοντας ανίκανα να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό.
Εν ολίγοις, οι αντι-ιμπεριαλιστές έχουμε υποχρέωση να υιοθετούμε ελάχιστα ηθικά πρότυπα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο μας, όχι τα AK47 ή οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι. Γιατί μόνο με ελάχιστα ηθικά πρότυπα μπορούν να κερδηθούν οι μάζες. Μόνο τηρώντας ελάχιστα ηθικά πρότυπα θα εκθέτουμε τη διπροσωπία των δυτικών ΜΜΕ που, χωρίς να ερυθριάζουν, πέρασαν τόσο γρήγορα από το (α) να δικαιολογούν την επί δύο δεκαετίες κατοχή του Αφγανιστάν ως απαραίτητη στον αγώνα για την αποτροπή της κατάληψης της Καμπούλ από τους τζιχαντιστές στο (β) να πανηγυρίζουν για την κατάληψη της Δαμασκού από τους… τζιχαντιστές!
Αλίμονο, αν εμείς δεν τηρούμε ελάχιστα ηθικά πρότυπα και, αντίθετα, υποστηρίζουμε τυράννους που αντιτίθενται στους εχθρούς μας. Τότε φαντάζουμε στα μάτια της πλειοψηφίας το ίδιο υποκριτές με τα φερέφωνα της δυτικής προπαγάνδας. Κι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο στον δυτικό Τύπο, στον ιμπεριαλισμό, στην τυραννία. Διότι, τότε, η αντιπαράθεση θα εκφυλιζόταν σε μια κουβέντα του στιλ «Οι δικοί μας μπάσταρδοι δεν είναι τόσο κακοί όσο οι δικοί σας».
Είναι, τελικά, απλό: Οπως δεν χρειάστηκε να κλάψει κανείς για τον Σαντάμ Χουσέιν για να καταδικάσει την εγκληματική εισβολή του Μπους στο Ιράκ ή για το αμερικανικό καθεστώς στην Καμπούλ πριν καταδικάσει τους Ταλιμπάν, έτσι και με τον Ασαντ: χαιρετίζουμε την πτώση του δικτάτορα και καταδικάζουμε τους τζιχαντιστές που τον έριξαν. Οχι μόνο δεν είναι ουδετερότητα (ίσες αποστάσεις) αλλά είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος να σταθούμε στο πλευρό των πολλών και να τα βάλουμε πραγματικά με τον ιμπεριαλισμό.
Τώρα, μετά την πτώση του Ασαντ, προέχει να στρέψουμε τα πυρά της κριτικής μας προς τον δυτικό Τύπο που, ενώ μιλάει με λυρισμό για τη «νέα Συρία που γεννιέται», δεν λέει λέξη για τις αμερικανικές και ισραηλινές βόμβες που πέφτουν από τον ουρανό σε όλη τη νέα αυτή Συρία – ή για τα ισραηλινά τανκς που πατάνε τη γη της. Και να συνεχίσουμε να μιλάμε για τον λαό της Παλαιστίνης, τον οποίο ο ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πολτοποιεί χωρίς σχεδόν κανείς να μιλάει για αυτό από την ώρα της πτώσης του Ασαντ – ένα αναπάντεχο δώρο στον Νετανιάχου και τους χορηγούς του σε ΗΠΑ – Ε.Ε.
*Το άρθρο αποτελεί συντομευμένη απόδοση της μηνιαίας στήλης του Γιάνη Βαρουφάκη στο κινεζικό ειδησεογραφικό πρακτορείο quancha.cn
