ΜέΡΑ25: Δεν ξεχνάμε πως την Λιτότητα την εισήγαγαν οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες – το SPD, στο οποίο κάποιοι «προοδευτικοί» σήμερα καταθέτουν διαπιστευτήρια

Η γενικευμένη λιτότητα επιβλήθηκε στην Ευρώπη, όχι από τους Χριστιανοδημοκράτες-Συντηρητικούς αλλά, από τo SPD – τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Την αρχή έκανε τo 2002 ο Καγκελάριος Σρέντερ με σκληρές επιθέσεις εναντίον των γερμανών εργαζόμενων εκατομμύρια των οποίων καταδικάστηκαν στην επισφαλή, κακοπληρωμένη, μερικής απασχόλησης εργασία (μέσω των «μεταρρυθμίσεων» Hartz 4 που σχεδίασε ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Volkswagen).

Κι όταν ήρθε το Μεγάλο Κραχ του 2008, δύο σοσιαλδημοκράτες υπουργοί (της τότε συγκυβέρνησης υπό την Άγκελα Μέρκελ) επέβαλαν σκληρή λιτότητα στους γερμανούς εργαζόμενους, την ώρα που διέσωζαν οι τράπεζες με €600 δις των γερμανών πολιτών. Ήταν ο κ. Όλαφ Σολτς (Υπουργείο Εργασίας) και ο. κ. Πέερ Στάνμαϊερ (Υπουργείο Οικονομικών).

Ναι, ίδιος κ. Σόλτς, του ίδιου SPD, στον οποίον κάποιοι έλληνες πολιτικοί σήμερα καταθέτουν διαπιστευτήρια ζητώντας στήριξη της προεκλογικής τους προσπάθειας να συνεχίσουν το έργο της λιτότητας για τους πολλούς και του «σοσιαλισμού» για τραπεζίτες, φαντς και ολιγάρχες – πάντα, βέβαια, στο όνομα της “προόδου” και της “σοσιαλδημοκρατίας”.

Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο μου «Η Αρπαγή της Ευρώπης» (Αθήνα: Πατάκης, 2016)

 …Η αύξηση των κερδών από χάρτινους τίτλους δελέασε τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς να συνάψουν φαουστιανό συμβόλαιο με τους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, του Σίτυ του Λονδίνου, της Φρανκφούρτης και του Παρισιού: Εμείς, έλεγαν οι κυβερνώντες σοσιαλδημοκράτες στους τραπεζίτες, θα σας επιτρέψουμε να δράτε ανεξέλεγκτα, να δημιουργείτε ό,τι μορφή παραγώγων χρέους θέλετε και να τα εμπορεύεστε κατά το δοκούν. Εσείς θα παραχωρείτε σε εμάς, στα δημόσια ταμεία, ένα μικρό ποσοστό των κερδών σας ώστε εμείς να χρηματοδοτούμε το κοινωνικό μας κράτος (ίσως και τις προεκλογικές μας εκστρατείες…). Άλλο που δεν ήθελαν οι τραπεζίτες, εφόσον οι πολιτικοί της κεντροαριστεράς συναινούσαν στην πλήρη απορρύθμιση των αγορών χρήματος.

Έμοιαζε με αμοιβαίως επωφελή συμφωνία. Οι τραπεζίτες απελευθερώθηκαν από τους ρυθμιστικούς περιορισμούς και οι σοσιαλδημοκράτες απελευθερώθηκαν από την αγγαρεία να τα βάζουν με τους βιομήχανους για το ποιο μέρος των βιομηχανικών κερδών θα φορολογούσε το κράτος για να χρηματοδοτεί το κράτος πρόνοιας. Οι τραπεζίτες παρίσταναν τους δυσαρεστημένους, επειδή έδιναν μερικά ψίχουλα στους πολιτικούς και στο κράτος, ενώ οι σοσιαλδημοκράτες προσποιούνταν ότι καταλάβαιναν τι έλεγαν όταν έβγαζαν πύρινους λόγους για τα οφέλη από το νέο μοντέλο Πυραμιδικής Μεγέθυνσης στο οποίο συναινούσαν. Με ομηρικούς όρους, οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης έγιναν οι σύγχρονοι Λωτοφάγοι.

Ο λωτός, που έκανε τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες απαθείς και συνένοχους με τις τρομερές πρακτικές των αχαλίνωτων αγορών χρήματος, ήταν το ιδιωτικό χρήμα που τύπωνε ανεξέλεγκτα η Γουόλ Στριτ και οι ευρωπαίοι μιμητές της. Ο γλυκός χυμός του λωτού αποκοίμισε τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες και τους έκανε να πιστέψουν βαθειά ότι μπορούσαν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Ότι δεν υφίστατο πια κανένας κίνδυνος κραχ, καθώς μια μυθική χήνα θα γεννούσε αυξανόμενες ποσότητες χρυσών αυγών με τα οποία θα μπορούσαν να χρηματοδοτούν το κράτος πρόνοιας – το μόνο πράγμα που κράτησαν ζωντανό στην μνήμη τους για να τους θυμίζει γιατί ήταν σοσιαλδημοκράτες.

Έτσι, όταν το 2008 κατέρρευσαν οι πυραμίδες του αγορών χρήματος, οι σοσιαλδημοκράτες δεν διέθεταν πλέον τα αναλυτικά εργαλεία ή το ηθικό ανάστημα για να πουν στους τραπεζίτες: «Ως εδώ!» ή για να αντισταθούν στις απαιτήσεις των τραπεζιτών να μεταφερθούν οι δικές τους απέραντες ζημίες, αποτέλεσμα της αφροσύνης τους, στους ώμους των ασθενέστερων πολιτών. Και σε αντίθεση με τους αμερικανούς ομολόγους τους, οι οποίοι μετά τη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα τον Νοέμβριο του 2008 επανήλθαν στην εξουσία, οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες δεν είχαν καν τη στήριξη μιας λειτουργικής κεντρικής τράπεζας, με δεδομένο τον κατακερματισμό της ευρωζώνης σε πολλά τραπεζικά συστήματα και κράτη στερούμενα κεντρικής τράπεζας που μπορούσε να παρέμβει συστηματικά την στιγμή που ξεσπά μια συστημική κρίση.

Μη διαθέτοντας τα ηθικά, πνευματικά και χρηματοοικονομικά εργαλεία που οι ίδιοι ή οι προκάτοχοί τους είχαν ακυρώσει τόσο πρόθυμα (ή είχαν αρνηθεί να δημιουργήσουν μερικά χρόνια νωρίτερα), οι ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, υπό την επίρροια του λωτού των χρηματαγορών,  ήταν έτοιμοι να υποκύψουν, να σκύψουν το κεφάλι στις απαιτήσεις των τραπεζιτών. Έτσι αποδέχθηκαν, και μάλιστα ενστερνίστηκαν, τα προγράμματα δήθεν «διάσωσης» τραπεζών και κρατών υπό όρους καταστροφικής λιτότητας για τους ασθενέστερους. Έτσι έκλεισαν τα μάτια στη χυδαία μεταβίβαση του κόστους της κρίσης από εκείνους που την δημιούργησαν σε εκείνους που ποτέ δεν είχαν στον ήλιο μοίρα – στην πλειονότητα των πολιτών, γερμανών και ελλήνων, σε εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν οι σοσιαλδημοκράτες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, και φυσιολογικό, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ισοπεδώθηκε από τα αποτελέσματα της συνθηκολόγησής της με πρακτικές που, αρχικά, δημιούργησαν την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση και, τελικά, μετέφεραν το μέγιστο βάρος στους ισχνότερους ώμους, αφήνοντας ανοιχτό τον δρόμο στην ρατσιστική Ακροδεξιά να παρουσιάζονται ως οι προστάτες των αδυνάμων, αρκεί βέβαια να είχαν το «σωστό» αίμα και χρώμα δέρματος.