Στο προοίμιο του νομοσχεδίου του για τα “εργασιακά”, ο κ. Χατζηδάκης έθεσε πολλά ενδιαφέροντα και σημαντικά ζητήματα για τα θέματα που αφορούν τον κόσμο της εργασίας. Ζητήματα, για παράδειγμα, όπως η εξισορρόπηση της εργασίας και της προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Ποιος διαφωνεί ότι έχει σημασία; Η προστασία του πρεκαριάτου, δηλαδή των ανθρώπων «λάστιχο» που δουλεύουν με το κομμάτι, με το χιλιόμετρο. Τους βλέπουμε στα μηχανάκια. Οι κανόνες τηλεργασίας που δεν υπάρχουν. Η πάταξη της «μαύρης» αδήλωτης ή της «γκρι» υποδηλωμένης εργασίας, αυτό το μεγάλο πλήγμα, αυτή την πληγή της ελληνικής κοινωνίας. Η ανάγκη να αξιολογήσουμε τους λεγόμενους «ψηφιακούς νομάδες», που κατά κάποιο μικρό τρόπο εξισορροπούν κάπως το brain drain, αλλά και εγείρουν τεράστια ζητήματα όσον αφορά την ικανότητα αυτής της κοινωνίας να ενσωματώνει την παραγωγική διαδικασία στον κοινωνικό της ιστό.
Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά ζητήματα. Με μια του λέξη, όμως, ο κύριος Υπουργός έθεσε τέλος σε οποιαδήποτε σοβαρή επίλυση αυτών των προβλημάτων. Μπορεί μια μόνο λέξη να κάνει τόσο μεγάλη ζημιά, ένας επιθετικός προσδιορισμός να ακυρώσει ή να γελοιοποιήσει ένα σοβαρό ζήτημα, μία έννοια ουσίας; Και βέβαια μπορεί. Ο επιθετικός αυτός προσδιορισμός είναι η λέξη «ατομική» μπροστά από τη λέξη «διαπραγμάτευση». Βάζοντας το «ατομική» μπροστά στο «διαπραγμάτευση» είναι σαν να βάζετε το «έσω» μπροστά στο «αυθόρμητος». Αν σου πει κάποιος «έσω αυθόρμητος», λέει ανοησίες. Είναι σαν να βάζεις το «μονομερής» μπροστά στο «σύμβαση». «Μονομερής σύμβαση» δεν βγάζει νόημα. Είναι σαν να βάζεις το «εθελοντική» μπροστά στο «φορολόγηση». Άλλη κοροϊδία, άλλο σχήμα οξύμωρο. Το ίδιο ισχύει όταν βάζετε τη λέξη «ατομική» μπροστά στη λέξη «διαπραγμάτευση» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ο εργασιακός νόμος χρειάζεται σε μια χώρα. Γιατί χρειάζεται ο εργασιακός νόμος; Επειδή η ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου ισοδυναμεί με εργασιακή ζούγκλα. Γι’ αυτό χρειάζεται ο εργασιακός νόμος. Το έλεγε ο Αριστοτέλης. Τι είχε πει ο Αριστοτέλης για τη μεγαλύτερη αδικία; «Η μεγαλύτερη αδικία», είχε πει ο Αριστοτέλης, «είναι να αντιμετωπίζεις άνισους ως εάν ήταν ίσοι». Υιοθετώντας, λοιπόν, την ατομική διαπραγμάτευση ο εργασιακός σας νόμος, κύριε Χατζηδάκη, αυτοαναιρείται, μετατρέπεται σε αντεργατικό νόμο εξ ορισμού βέβαια. Επειδή είστε οξυδερκής άνθρωπος -δεν είναι ότι δεν το ξέρετε- σας αναγνωρίζω ότι αυτός είναι ο στόχος σας. Περνάτε σε άλλες καταστάσεις. Περνάμε, για την ακρίβεια, από σήμερα σε άλλες καταστάσεις σκοτεινές, όπως αυτές που παρουσιάζονται το αριστούργημα του Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον «Νονό», τότε που ο Μάρλον Μπράντο εξηγεί πώς θα κάμψει τις αντιστάσεις ενός αντιπάλου του. «Θα του κάνουμε», λέει, «μία πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί».
Η χειρότερη σκλαβιά είναι εκείνη στην οποία ο εργαζόμενος συναινεί γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτός είναι ο ορισμός της σκλαβιάς. Έτσι, αντί για εξισορρόπηση μεταξύ της εργασίας και της οικογενειακής και προσωπικής ζωής, που θα έπρεπε να συζητάμε, βάζοντας τη λέξη «ατομική» μπροστά στη λέξη «διαπραγμάτευση», η ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ του εργοδότη και εργαζόμενου που θα διαφεντεύει τη διανομή του χρόνου ουσιαστικά θα φέρει την κατάργηση της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, η οποία θα προσαρμόζεται έτσι στις βουλές του εργοδότη, όπως γίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ήδη και εσείς έρχεστε να επισημοποιήσετε.
Αντί για προστασία του πρεκαριάτου, των ντελιβεράδων, των ανθρώπων που δουλεύουν με το κομμάτι, η ατομική διαπραγμάτευση μετατρέπει μεγάλες μάζες του έως τώρα προλεταριάτου σε ανυπεράσπιστο πρεκαριάτο. Αντί για κανόνες τηλεργασίας που θα προστατεύουν τους τηλεργάτες, η ατομική διαπραγμάτευση τι κάνει; Νομιμοποιεί την επέκταση της επικράτειας του αφεντικού στο σπίτι του εργαζομένου.
Όσο για την ψηφιακή κάρτα της Κυβέρνησης, με δεδομένη την κατάργηση των επιθεωρήσεων εργασίας απλά θα καταγράφει ό,τι πει ο εργοδότης ότι θα πρέπει να καταγράφει. Αντί για πάταξη, θα ζήσουμε νέες στιγμές «δόξας» για τη «μαύρη» εργασία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να μην ξεχνιόμαστε, το μέγα παράδοξο στον καπιταλισμό, σε αυτό το σύστημα των αγορών υποτίθεται, είναι το εξής. Με το που μπαίνει ο εργαζόμενος στον χώρο δουλειάς βγαίνει από κάθε αγορά. Έχει ήδη πουλήσει την εργασιακή του δύναμη, οπότε εισερχόμενος στο γραφείο, στην κουζίνα όπου δουλεύει μάγειρας ή βοηθός μάγειρα, στο σουπερμάρκετ που δουλεύει στο ταμείο ή την αποθήκη, τη βιοτεχνία, το εργοστάσιο, με το που μπαίνει στον χώρο δουλειάς παύει να είναι αγοραστής, παύει να είναι πωλητής, παύει να είναι πολίτης. Μετατρέπεται εκείνη τη στιγμή με το που μπαίνει στον χώρο δουλειάς σε ένα γρανάζι μιας παραγωγικής διαδικασίας της οποίας το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν ή μια υπηρεσία ξένο προς τον εργαζόμενο. Δεν του ανήκει.
Το να μιλάει ο κ. Χατζιδάκης για ατομική διαπραγμάτευση αυτού του εργαζόμενου με τον εργοδότη μέσα σε αυτόν τον χώρο, σε έναν χώρο από τον οποίο λείπει η αγορά, λείπει η πολιτεία, στον οποίο εξ ορισμού όσο καλός και αν είναι ο εργοδότης ως άνθρωπος ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, το να μιλάτε για αυτό ισοδυναμεί με τη νομιμοποίηση της δικτατορίας των αφεντικών. Γίνεστε σαν κάποιον που θεωρεί ότι επειδή στη ρωμαϊκή αρένα το δάπεδο είναι οριζόντιο επίπεδο τόσο για τα λιοντάρια όσο και για τους χριστιανούς, λιοντάρια και χριστιανοί έχουν ίσες ευκαιρίες στη ρωμαϊκή αρένα.
Προσέξτε. Το ζήτημα -αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός πριν- δεν είναι αν θα πρέπει να υπάρχει ευελιξία, αν κάποιοι άνθρωποι θα μπορούν να δουλεύουν λιγότερες ώρες την Τετάρτη και περισσότερες την Πέμπτη, αν το θέλουν. Και βέβαια θα έπρεπε να μπορεί να ισχύει αυτό. Το ζήτημα είναι πώς η πολιτεία εξασφαλίζει ότι όντως το θέλουν και δεν τους επιβάλουν να το θέλουν οι εργοδότες στη βάση της λογικής και της πρακτικής του «Νονού», του Μάρλον Μπράντο.
Και πώς εξασφαλίζεται ότι ο εργαζόμενος πραγματικά το ήθελε και το ζήτησε σήμερα να δουλέψει περισσότερες ώρες και αύριο λιγότερες; Πώς εξασφαλίζεται αυτό; Με έναν μόνο τρόπο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Με το να έχει δίπλα του τον συνδικαλιστή, τον εκπρόσωπο του συνδικάτου, να τον ενισχύει, να την ενισχύει, έτσι ώστε να μπορούμε να ξέρουμε και εμείς ότι αυτό το θέλησε και δεν το θέλησε ως εργοδότης να το θελήσει ο εργαζόμενος.
Και μη μας πείτε ότι οι συνδικαλιστές είναι εργατοπατέρες, γιατί αυτό ουσιαστικά είναι σαν μας λέτε ότι επειδή κάποιοι ή πολλοί –δεν έχει σημασία- δικηγόροι είναι ανεπαρκείς ή επίορκοι αυτό είναι λόγος να καταργήσουμε τους συνηγόρους υπεράσπισης από τα δικαστήρια. Το ίδιο επιχείρημα είναι. Βέβαια δεν προσπαθώ να σας πείσω. Γιατί; Διότι τα ξέρετε όλα αυτά. Και αυτός είναι ακριβώς ο στόχος σας, η εντεταλμένη αποστολή την οποία φέρνετε σήμερα εις πέρας σε αυτό το Κοινοβούλιο: Η επισημοποίηση της κατάργησης όποιας προστασίας έχει μείνει όρθια για τους εργαζόμενους μετά από έντεκα χρόνια επιδρομών υπό την κάλυψη της χρεοδουλοπαροικίας που σκοτεινιάζει τούτο τον τόπο, που σκοτεινιάζει το νου των ανθρώπων μας εκεί έξω.
Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, γνωρίζετε επίσης ότι μετά από έντεκα χρόνια, μετά την μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αποικία χρέους, σε μία χρεοδουλοπαροικία, έχουμε τριών ειδών επιχειρήσεις. Τριών ειδών επιχειρήσεις έχουμε στην Ελλάδα. Έχουμε την πρώτη κατηγορία τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Σε αυτές εργαζόμενοι και εργοδότες ξαγρυπνούν με την ίδια αγωνία, την αγωνία του λουκέτου του αύριο, του αν θα υπάρχει δουλειά. Την ίδια αγωνία έχει ο εργοδότης και ο εργαζόμενος σε αυτές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε αυτές, μαζί με την υπεραξία -που δεν υπάρχει- έχει συρρικνωθεί, έχει εξαφανιστεί κιόλας η διελκυστίνδα μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου μαζί με τα πενθήμερα, μαζί με τα οκτάωρα, μαζί με τις υπερωρίες. Δεν χρειάζεται, κύριε Χατζηδάκη, να πείτε στους εργαζόμενους σε τέτοιες επιχειρήσεις να βάλουν πλάτη στις επιχειρήσεις για να μην κλείσουν. Το κάνουν από το 2010. Συνέχεια βάζουν πλάτη. Έχει κατσιάσει η πλάτη τους από το βάλε-βάλε τόσα χρόνια.
Η δεύτερη κατηγορία επιχειρήσεων που είναι πολύ λιγότερες μετά από έντεκα χρόνια κρίσης είναι αυτές που τα βγάζουν πέρα σχετικά καλά, αρκετά καλά, ώστε να μπορούν να σέβονται τα πενθήμερα, τα οκτάωρα και τις υπερωρίες. Με το νόμο σας αυτόν, όμως, αυτήν την κατηγορία των έντιμων επιχειρηματιών την καταδικάζετε. Και αυτό γιατί υπάρχει μια τρίτη κατηγορία, μια κατηγορία επιχειρήσεων με μεγάλες προσόδους -πάρτε για παράδειγμα τα σούπερ μάρκετ- με υπεραξίες, με υπερκέρδη, με αθέμιτο ανταγωνισμό, με επιχειρηματίες που θα αδράξουν την ευκαιρία που τους δίνετε σήμερα να επιβάλουν στους εργαζόμενούς τους -να επιλέξουν οι εργαζόμενοι, βεβαίως!- την κατάργηση των πενθήμερων, των υπερωριών, του οκτάωρου.
Όπως η τρόικα σας ξευτέλιζε όλους εσάς που υπογράψατε μνημόνια -Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ- που σε κάθε μνημόνιο –θυμάστε- σας έβαζαν στην πρώτη παράγραφο να λέει «Μετά από αίτηση των ελληνικών αρχών εισάγονται…», και ακολουθούσε ο κατάλογος της φρίκης -λες και οι ελληνικές αρχές το είχαν απαιτήσει αυτό, όχι η τρόικα!-, έτσι όπως σας εξευτέλιζε η τρόικα -και σας εξευτελίζει ακόμα και σήμερα, σας βάζει να λέτε ότι αυτά που θέλει εκείνη να πει, είναι δικές σας ιδέες, κύριε Μητσοτάκη, όπως συνέβαινε και με τον κ. Τσίπρα από το 2015 και μετά- έτσι θα βάζουν και τους εργαζόμενους να απαιτούν οι ίδιοι τη φρίκη που τους επιβάλλουν οι εργοδότες. Αυτό σημαίνει ατομική διαπραγμάτευση.
Κάνοντας, όμως, αυτό, δεν χτυπάτε μόνο τους εργαζόμενους. Χτυπάτε και εισάγετε αθέμιτο ανταγωνισμό στους λίγους καλούς εργοδότες που δεν θέλουν να καταργήσουν το πενθήμερο, που δεν θέλουν να καταργήσουν τις υπερωρίες, που δεν θέλουν να καταργήσουν το οκτάωρο. Εκείνο που ως σήμερα αυτοί οι έντιμοι επιχειρηματίες έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη, τηρούσαν δηλαδή τα δικαιώματα των εργαζομένων, ο νόμος σας μετατρέπει αυτήν την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων των ανθρώπων σε ηρωική πράξη. Και όπως ξέρουμε πάρα πολύ καλά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι ηρωικές πράξεις δεν επιβιώνουν σε μια μη ηρωική εποχή.
Με άλλα λόγια, κύριε Υπουργέ, ο νόμος σας δεν έχει στόχο οι εργαζόμενοι να βάλουν πλάτη στις επιχειρήσεις που θα έκλειναν αλλιώς. Όχι. Ο νόμος σας έχει στόχο να αυξήσει κι άλλο τα ποσοστά κέρδους των αρπακτικών ολιγοπωλίων που ήδη εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές και τους εκμεταλλεύονται με ρυθμούς εκμετάλλευσης που δεν συναντάμε παρά μόνο στον τρίτο κόσμο.
Μέσα στον παροξυσμό σας να βάλετε πλάτη σε αυτά τα αρπακτικά, κύριε Χατζηδάκη, -που μάλιστα είδαν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται εν μέσω πανδημίας την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία συντρίβεται από τη νέα τροπή της ενδεκαετούς κρίσης-, ο νόμος σας εκθέτει τους λίγους εργοδότες στον αθέμιτο ανταγωνισμό των αρπακτικών και τους εξαναγκάζει να υιοθετήσουν πρακτικές του 19ου αιώνα. Θα πουν οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας ότι ίσως να τα παραλέω. Ο κ. Χατζηδάκης σίγουρα θα το έλεγε. Θα πουν ότι το νομοσχέδιο δεν μιλάει για κατάργηση του οκτάωρου, ότι πάμε από τις οκτώ στις δέκα ώρες με μια ευελιξία, θα πουν ότι ούτε μιλάει για την κατάργηση των υπερωριών.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πέραν του ότι αυτές οι δύο ώρες μπορεί για εσάς να μην έχουν σημασία, για έναν εργαζόμενο που όμως που έχει ένα παιδί να παραλάβει ή έναν άρρωστο γονιό στο σπίτι, αυτές οι δύο ώρες μπορεί να παίξουν ρόλο. Αλλά δεν είναι αυτή η βασική ουσία του εγκλήματος το οποίο κάνετε. Ακόμα και ένα λεπτό της ώρας, εξήντα δευτερόλεπτα να προσθέσετε στο νόμιμο οκτάωρο, καταργείται το οκτάωρο ως ιδέα, ως ιερή κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό το κάνετε. Πρόκειται για τη λεπτή πλευρά της σφήνας. Την τοποθετείτε στο πιο αδύναμο μέρος της εργατικής τάξης. Και από τη στιγμή που την τοποθετείτε με το νομοσχέδιό σας το σημερινό, μια σφυριά μπαίνει όλη μέσα.
Είναι κάτι αντίστοιχο με το εξής. Φανταστείτε να έβαζε, να τα κατάφερνε να ξεπεράσει το Σύνταγμα η άλλη των αρίστων της Κυβέρνησής σας, η ανεκδιήγητη κυρία Κεραμέως, φανταστείτε να κατάφερνε να βάλει δίδακτρα ετήσια στα προπτυχιακά προγράμματα του ενός ευρώ. Τι ψυχή έχει ένα ευρώ θα ρωτήσει κάποιος; Έχει και παρά έχει. Γιατί το να πας από το μηδέν, από το δωρεάν, στο ένα ευρώ είναι μεγαλύτερη πολιτική και ψυχολογική και ηθική απόσταση από το να πας από το 1 ευρώ στα 1.000 ευρώ τα δίδακτρα, από τα 1.000 στα 5.000, από τα 5.000 στα 10.000. Το ίδιο και με το οκτάωρο. Όπως το μηδέν στα δίδακτρα είναι ριζοσπαστικός αριθμός που είναι αποτέλεσμα δεκαετιών, αγώνων του ελληνικού λαού, όπως το οκτώ το οκτάωρο είναι αποτέλεσμα τεράστιων αγώνων από το Σικάγο μέχρι σήμερα της εργατικής τάξης παγκοσμίως και είναι ριζοσπαστικός αριθμός το οκτώ, το να πας από το μηδέν στο ένα ευρώ τα δίδακτρα και το να πας το οκτάωρο στο οκτώ και ένα λεπτό είναι αυτό το οποίο συμβολίζει για εσάς -και γι’ αυτό το κάνετε- τη δολοφονία της «ιερότερης των αγελάδων» του εργατικού κινήματος παγκοσμίως. Αυτός είναι ο σκοπός. Είναι ο λόγος που για εμάς αυτό που κάνετε είναι casus belli σήμερα.
Έρχομαι τώρα στο ευρύτερο πλαίσιο. Ισχυρίζεται η Κυβέρνηση ότι ο νόμος σας αυτός θα δώσει μια δυναμική στην ελληνική οικονομία. Στα όνειρά σας! Σε καμία περίπτωση. Τρενάροντας το ωράριο των ολιγοπωλίων, των σούπερ μάρκετ, των εμπορικών κέντρων, και δίνοντάς τους την ευκαιρία να τραβάνε σαν λάστιχο το ωράριο των εργαζόμενων χωρίς ούτε μία δεκάρα παραπάνω με αυτές τις διευθετήσεις που λέτε, τι κάνετε; Εντείνετε τον αθέμιτο ανταγωνισμό, αυξάνετε τη μονοπωλιακή δύναμη των μεγάλων και έτσι μειώνετε τη συνολική πίτα. Ακόμα και ένας αστοιχείωτος φιλελεύθερος οικονομολόγος αυτό το γνωρίζει. Και εσείς το γνωρίζετε. Αλλά γι’ αυτό το κάνετε. Δεν το κάνετε παρά το γεγονός ότι έγινε έτσι. Το κάνετε επειδή είναι έτσι.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποιος σοβαρός επενδυτής επενδύει σε μια χώρα της οποίας το εργατικό δυναμικό φτωχοποιείται συστηματικά έντεκα χρόνια τώρα και μάλιστα εν μέσω πανδημίας εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο; Το μόνο που αναπτύσσεται έτσι η υποανάπτυξη, η ανάπτυξη της υποανάπτυξης. Αυτό εξυπηρετείτε. Στον βωμό των συμφερόντων των αρπακτικών που κρύβονται πίσω από την «Μητσοτάκης ΑΕ», την οποία ο κ. Χατζηδάκης εκπροσωπεί επάξια, προωθείται η ανάπτυξη της υποανάπτυξης.
Αυτό κάνουν, με τέσσερις αρωγούς, με τέσσερις θεραπαινίδες.
Πρώτος αρωγός, η ήδη καμένη γη. Οι νέοι άνθρωποι εκεί έξω που δεν απεργούν καν, που μας λένε «Ποια εργασιακά δικαιώματα μάς λέτε τώρα, αφού εγώ δεν έχω κανένα, δουλεύω έξι ημέρες την εβδομάδα, εφτά ημέρες την εβδομάδα μερικές φορές, μου δίνει ρεπό όποτε μου δίνει, με πληρώνει ή δεν με πληρώνει! Τι μου λέτε εμένα τώρα;». Αυτός είναι ο πρώτος σας αρωγός ότι υπάρχουν πάρα πολλοί, ιδίως νέοι άνθρωποι, που δουλεύουν έτσι.
Ο δεύτερος αρωγός σας είναι η ορθή εκτίμηση ότι δεν μπορεί σοβαρά να προστατευθεί η εργασία όσο ο κόσμος της εργασίας είναι πιασμένος στην παγίδα της χρεοδουλοπαροικίας. Σε τι οδήγησε; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Εργατικών Συνδικάτων, ETUC, από το 2010 μέχρι το 2019 σε τρεις χώρες μόνο υποχώρησε ο δείκτης ποιότητας της απασχόλησης, σε όλες τις άλλες ανέβηκε.
Οι χώρες ήταν η Πορτογαλία με -3%, η Κύπρος με -2%, η Ελλάδα με -11,5%. Διότι, αν αποδομήσετε τον δείκτη αυτόν, θα δείτε ότι το βασικό κομμάτι αυτού που πήγε προς τα κάτω ήταν ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, που είναι ο υψηλότερος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαστε το μόνο κράτος-μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση που και έχει τον υψηλότερο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας και χειροτερεύει αυτό και παράλληλα, είμαστε το μοναδικό κράτος όπου ο μέσος όρος του μισθού έχει μειωθεί από το 2010 και που αποκλίνει από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντίθετα ακόμα και με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που συγκλίνουν με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, ένα στοιχείο από την ίδια Έκθεση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων απαντάει: Επειδή το ποσοστό κάλυψης των συλλογικών διαπραγματεύσεων φθίνει στην Ελλάδα με τον μεγαλύτερο ρυθμό φθοράς από ότι οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Ο τρίτος αρωγός σας, κύριε Χατζηδάκη, στην προσπάθειά σας είναι η ακόμα πιο ορθή εκτίμηση της Πλειοψηφίας ότι έχουμε πιαστεί ως κοινωνία σε μια δίνη. Έχουμε μια λιτότητα που επιβάλλει το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος. Αυτή η λιτότητα παράγει ιδιωτικές χρεοκοπίες. Οι ιδιωτικές χρεοκοπίες δημιουργούν πεδίο δόξης λαμπρό για τα αρπακτικά του ΗΡΑΚΛΗ, που ρευστοποιούν περιουσίες και τις βγάζουν στα Cayman Islands, αφαιρώντας οικονομική δυναμική από την ελληνική οικονομία, μέσα από την εξαγωγή κεφαλαίων.
Αυτοί οι πλειστηριασμοί, ο πτωχευτικός νόμος και τώρα η Χατζηδάκειος ρευστοποίηση της μισθωτής εργασίας, η περαιτέρω ρευστοποίηση, δημιουργούν νέες δυστυχίες, νέα ανέχεια, νέα συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης. Και έτσι, έχουμε νέα μείωση των παραγωγικών επενδύσεων όσο μειώνεται η ενεργός ζήτηση σε αυτή τη χώρα και η έμφαση δίνεται σε τι; Δίνεται στις επενδύσεις των αρπακτικών, σε κόκκινα δάνεια κ.λπ., στον τζόγο, στις εξορύξεις, που βέβαια φέρνουν όσον αφορά στη φορολογία των πολιτών που ζουν σε αυτή τη χώρα και πασχίζουν να επιβιώσουν, νέα συρρίκνωση της φορολογικής βάσης και έτσι, νέα λιτότητα, νέες χρεοκοπίες και πάει λέγοντας.
Ο τέταρτος αρωγός του κ. Χατζηδάκη είναι ένα συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο πραγματικά αφήνει πολλά ερωτηματικά.
Είναι σύμμαχός σας, κύριε Χατζηδάκη, ο εργατοπατερισμός, τον οποίο συγχέετε επίτηδες με τον συνδικαλισμό. Επικαλείστε των εργατοπατερισμό για να διαβάλετε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όπως κάνετε και με τον λαϊκισμό, τον οποίο πάτε να ταυτίσετε με τη δημοκρατική αντίσταση στην απώλεια δημοκρατικής κυριαρχίας σε αυτή τη χώρα.
Ποιος είναι ο στόχος σας στο πλαίσιο του μνημονιακού λαϊκισμού σας; Και τι εννοώ με αυτό; Τι είναι ο μνημονιακός σας λαϊκισμός, όχι μόνο δικός σας, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ; Το αφήγημα ότι, αν λέμε «ναι» σε όλα, αν είμαστε υποδειγματικοί κρατούμενοι, τελικά όλοι θα γίνουμε πλούσιοι ή τουλάχιστον, θα ορθοποδήσουμε και θα πετάξουμε. Αυτός είναι ο μνημονιακός λαϊκισμός. Ο λαϊκιστής είναι αυτός που υπόσχεται τα πάντα σε όλους. Έτσι κάνετε και εσείς: Υπόσχεστε τα πάντα, λέγοντας «ναι» σε όλα στην Τρόικα. Αυτό κάνετε.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτού του μνημονιακού λαϊκισμού, έρχεστε τώρα να παριστάνετε εσείς τον σωτήρα των εργαζόμενων από τους εργατοπατέρες, ως εμφανιζόμενος εσείς ως ο πατερούλης των εργαζόμενων που θα τους φροντίσετε, την ώρα που αυτό που κάνετε είναι ότι τους στρέφετε εναντίον των δικών τους συμφερόντων, τους αποξενώνετε από τη μία και μοναδική αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Ότι για να πραγματώσουν τα προσωπικά τους όνειρα, για να δουν ένα καλύτερο αύριο, για να γίνουν οι νέες τεχνολογίες σκλάβοι τους και όχι αυτοί οι σκλάβοι των νέων τεχνολογιών, πρέπει να δράσουν συλλογικά.
Εν τέλει, κύριε Χατζηδάκη, ο μεγαλύτερος αρωγός σας είναι η αίσθηση εκεί έξω ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Και τι θα κάνει ένας Νόμος Χατζηδάκη; Τα πράγματα έχουν καταστραφεί στον χώρο της αγοράς εργασίας έτσι και αλλιώς, έχει και κάποια καλά που έχει -ο φερετζές που είπε ο κ. Τσίπρας σωστά προηγουμένως- που χειρότερα δεν μπορούν να γίνουν, με εξαίρεση κάποιους τυχερούς που έχουν ακόμα κεκτημένα δικαιώματα. Ας τα χάσουν αυτοί, σου λέει.
Εκμεταλλεύεστε την ηττοπαθή στάση πολλών εργαζόμενων, που μέσα στην απόγνωσή τους και την απαισιοδοξία τους, σου λένε «αφού πέθανε η δική μου κατσίκα, ας πεθάνει και του γείτονα».
Κλείνοντας, κύριε Πρόεδρε, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι τίποτα δεν απειλεί μια χώρα περισσότερο από μια κυβέρνηση που ετοιμάζει εμφύλια επιδρομή στους μισθωτούς, εναντίον δηλαδή των ελάχιστων που έχουν μείνει στους πολλούς, την ώρα που ακονίζει μαχαίρια και πιρούνια για το φαγοπότι των πολύ λίγων. Η προετοιμασία για το φαγοπότι αυτό είναι εμφανής. Φαίνεται και από αυτά τα δύο πράγματα για τα οποία θριαμβολογείτε και χαίρεστε και ζητάτε και τους Έλληνες να ντυθούμε Ευρώπη και να χορεύουμε στον δρόμο.
Το πρώτο είναι τα αρνητικά επιτόκια των ομολόγων, όπως για παράδειγμα, προχθές το πενταετές.
Γιορτάστε, κύριε Χατζηδάκη! Γιορτάστε ελεύθερα! Γιορτάστε το παράδοξο να σας πληρώνουν τα κοράκια των αγορών για να φορτώνετε νέο χρέος στο ήδη μη βιώσιμο χρέος ενός κράτους, το οποίο γίνεται όλο και πιο χρεοκοπημένο κάθε μέρα. Γιορτάστε! Λες και ξεχάσαμε τι σήμαινε ο φτηνός δανεισμός πριν το 2008.
Νόμιζα ότι τουλάχιστον με τα μνημόνια μετά το 2010, κύριε Χατζηδάκη, είχαμε συμφωνήσει, ανεξάρτητα πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, για τον φτηνό δανεισμό πριν το 2008, τα ωραία άρθρα που γράφατε για την Ελλάδα που πέταγε -θυμάστε που είχαμε ρυθμό ανάπτυξης πραγματικό 5%, όταν η Γερμανία είχε 2%;- ότι όλα αυτά ήταν η παγίδα, ήταν η αρχή της καταστροφής.
Εσείς τώρα, σαν να το ξεχάσαμε όλο αυτό, γιορτάζετε ξανά ότι δανείζεστε φθηνά. Ποιος δανείζεται φθηνά; Ένα χρεοκοπημένο κράτος. Λες και δεν γνωρίζουμε ότι όσο αυξάνεται αυτή η πώληση των ομολόγων -που τελικά δεν αγοράζονται από τους χρηματιστές, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγοράζονται, όπου οι χρηματιστές τα πουλούν αμέσως μετά, εξ ου και τα χαμηλά επιτόκια- όσο αυξάνεται η εξάρτησή σας, της Κυβέρνησής σας, του κράτους μας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόσο πιο κοντά έρχεται και τόσο πιο σκληρό θα είναι, όταν θα έρθει τι ο ισοσκελισμός του γερμανικού προϋπολογισμού, που αμέσως θα σηματοδοτήσει ένα e–mail που θα έρθει σε εσάς και στον κ. Σταϊκούρα, στην παλιοπαρέα ολόκληρη, που θα σας σφίξει τα λουριά. Τη νέα λιτότητα, το πέμπτο μνημόνιο το λέμε εμείς. Δεν θα το πείτε έτσι. Δεν ξέρω πώς θα το πείτε.
Και για ποιους θα σφίξουν τα λουριά; Όχι για σας προσωπικά ούτε για την παρέα σας. Θα σφίξουν για τους μισθωτούς, που σήμερα αφήνετε ακόμα πιο απροστάτευτους στο ξεζούμισμα από τα αρπακτικά ολιγοπώλια, τα οποία εξάγουν προσόδους εις βάρος ακόμα και των αγορών, ακόμα και των μικρομεσαίων, ακόμα και των μη καπιταλιστών που σας στηρίζουν και σας ψηφίζουν.
Το δεύτερο για το οποίο θριαμβολογείτε βεβαίως -και το έκανε ο κύριος Πρωθυπουργός πάλι, όπου μας είπε και ότι σήμερα θα πάρει την έγκριση και τα εύσημα από τις Βρυξέλλες- είναι το Ταμείο Ανάκαμψης. Είναι πολλά τα δισεκατομμύρια αυτά. Είναι αρκετά, όντως, για να αυξήσουν το ποσοστό των Ελλήνων που ωφελούνται από την κρίση. Διότι υπάρχουν και Έλληνες που ωφελούνται από την κρίση από το 2010. Αυτό το ποσοστό εγώ το υπολογίζω με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης ότι θα πάει από ένα 5% του ελληνικού πληθυσμού, αλλά μπορεί να φτάσει και το 15%. Και όντως, θα ωφεληθούν αυτοί οι άνθρωποι.
Βέβαια, αυτά τα δισεκατομμύρια δεν αρκούν ούτε για σάλιο ούτε για πλάκα για να καλύψουν τις δημοσιονομικές σας τρύπες ή για να γίνουν οι επενδύσεις που είναι απαραίτητες, έτσι ώστε να προλάβει η Ελλάδα το τρένο της Τέταρτης Πράσινης Βιομηχανικής Επανάστασης, παράγοντας ικανή πράσινη ενέργεια, ικανή εγχώρια προστιθέμενη αξία.
Κύριε Χατζηδάκη, μακριά από μένα η υποτίμηση των επιτευγμάτων σας. Έχετε πετύχει σε πολλές εντεταλμένες υπηρεσίες ρευστοποίησης εκ μέρους μιας συγκεκριμένης ολιγαρχίας. Είμαι σίγουρος ότι και σήμερα θα περάσετε το νομοσχέδιο αυτό, θα έχετε πετύχει τουλάχιστον στα χαρτιά την περαιτέρω ρευστοποίηση μιας ήδη ρευστοποιημένης μισθωτής εργασίας. «Τουλάχιστον στα χαρτιά» λέω, γιατί για μας, ο πόλεμος ξεκινά σήμερα. Είναι προφανές αυτό.
Είστε στην πρωτοπορία μιας Κυβέρνησης αντίστροφων αλχημιστών. Τι είναι ο αντίστροφος αλχημιστής; Αυτός που πιάνει χρυσό και το κάνει κάρβουνο, όχι από ανικανότητα, αλλά επειδή αυτός είναι ο στόχος σας. Δεν είστε, άλλωστε, ο πρώτος Υπουργός Εργασίας που κλήθηκε να κάνει αυτό που εσείς κάνετε σήμερα. Το βλέπουμε μια δεκαετία το έργο αυτό. Σαν τους καταδρομείς που ακολουθούν το βαρύ πυροβολικό, το οποίο έχει σφυροκοπήσει μια ώρα εργασίας και την «αεροπορία της Τρόικας», η οποία δεν έχει αφήσει σχεδόν τίποτα όρθιο, κάποια ερείπια.
Εσείς έρχεστε να γκρεμίσετε και αυτά τα ερείπια, ό,τι απέμεινε όρθιο από τα οχυρωματικά έργα υπέρ της εργασίας. Κατεδαφιστές ερειπίων είστε, όπως και οι προηγούμενοι άλλωστε.
Αυτό το κάνατε όλα αυτά τα χρόνια. Αποδεχθήκατε τον ρόλο του λοχία που δίνει τη χαριστική βολή στα θύματα των μνημονίων, στους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους και προπάντων βέβαια στα δικαιώματα των μισθωτών. Έχετε μια διαφορά από τους προηγούμενους, κύριε Χατζηδάκη. Και θα πω για τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα: Εσείς του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσατε υποκριτικά, έχοντας υπογράψει τα μνημόνια και έχοντας παίξει τον ρόλο αυτόν της τρόικας, να επιδέσετε με επιδέσμους τα ετοιμοθάνατα κορμιά των θυμάτων της τρόικας. Ενώ εσείς, κύριε Χατζηδάκη, ίσως λίγο πιο ειλικρινής, σκάβετε τάφους. Ενώ εκείνοι άφησαν οκτάωρα, υπερωρίες και πενθήμερα να εξαφανιστούν από μόνα τους, χωρίς να νομιμοποιήσουν τον αφανισμό τους, εσείς έρχεστε και τον νομιμοποιείτε. Κι αυτό είναι μια μορφή ειλικρίνειας. Οι διαφορές σας είναι υπαρκτές, αλλά θλιβερά μικρές, συμβολικές, ανούσιες.
Όσο για εμάς, για το ΜέΡΑ25 η προστασία των εργαζομένων πάει χέρι-χέρι με την πραγματική ανάπτυξη, με την κοινή πράσινη ευημερία. Και όλα αυτά έχουν για εμάς ένα προαπαιτούμενο: ρήξη.
-
Ρήξη με τη λιτότητα που φέρνει το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.
-
Ρήξη με τη χρεοκοπία των οικογενειών και των μικρομεσαίων μέσα από τους πλειστηριασμούς, που είναι προϋπόθεση για τις αρπακτές των αρπακτών του «Ηρακλή».
-
Ρήξη με τον πτωχευτικό νόμο, που έρχεται να ολοκληρώσει το θεάρεστον έργον του «Ηρακλή».
-
Ρήξη με την επιτυχημένη προσπάθεια να στραφούν ιδιωτικοί εναντίον δημόσιων υπαλλήλων, πρεκαριάτο εναντίον προλεταριάτου, και τανάπαλιν.
-
Ρήξη με την ασυδοσία των ολιγαρχών εναντίον ανθρώπων και περιβάλλοντος, την οποία θα χρηματοδοτεί με πολλά δις το Ταμείο Ανάκαμψης, το νέο μεγάλο ταμείο των νέων, επόμενων σκανδάλων, το ταμείο που θα λειτουργεί και ως πράσινο πλυντήριο πανβρώμικων πρακτικών, που αντί να ενισχύσουν, ακυρώνουν την πράσινη βιομηχανική επανάσταση.
-
Και ναι, ρήξη και με τον εργατοπατερισμό, κύριε Χατζηδάκη, που το ΜέΡΑ25 θέλουμε να βοηθήσουμε να αντικατασταθεί από ένα νέο συνδικαλιστικό πρότυπο τύπου ΒΙΟΜΕ, έναν παραγωγικό συνδικαλισμό όπου οι πραγματικά εργαζόμενοι παίρνουν στα χέρια τους την παραγωγική διαδικασία.
