Η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει ο τόπος μας σήμερα είναι η πεποίθηση των πολλών ότι το μέλλον δεν είναι αυτό που ήταν. Ότι τα παιδιά μας δεν θα έχουν ευκαιρίες που εμείς είχαμε. Ότι αυτό το γνωρίζουν τα παιδιά μας. Τα νέα παιδιά απαιτούν ένα καλύτερο αύριο. Το οποίο όμως είναι αδύνατον όσο κρατά το καθεστώς της Χρεοδουλοπαροικίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ιδρυτική μας Διακήρυξη της 26η Μαρτίου του 2018 ξεκινά με την φράση:
«Η Χρεοδουλοπαροικία που απειλεί την Ελλάδα με ερημοποίηση σκοτεινιάζει την σκέψη του κάθε έλληνα.»
Χρεοδουλοπαροικία.
Άσχημη λέξη.
Αποδίδει όμως επακριβώς την άσχημη πραγματικότητα. Την άσχημη πραγματικότητα
-
που δεν δικαιούμαστε να ωραιοποιούμε
-
που υποχρεούμαστε να ανατρέψουμε
-
που ιδρύσαμε το ΜέΡΑ25 για να ανατρέψουμε.
Χρέη η Ελλάδα πάντα είχε, πριν καν συσταθεί ως κράτος. Ούτε η εξάρτηση από Μεγάλες Δυνάμεις δεν είναι κάτι το καινούργιο βέβαια. Όμως, αυτό που ζούμε από το 2010 είναι κάτι άλλο, κάτι πρωτόγνωρο:
-
Ένα χρέος που είναι αδύνατον να πληρωθεί, να πληθωριστεί, ή να γίνει βιώσιμο.
-
Ένα χρέος που εργαλειοποιείται για να λεηλατηθεί η Ελλάδα, αρχικά η δημόσια περιουσία και τώρα – με τον συνδυασμό Ηρακλή και Πτωχευτικού – να λεηλατηθεί ό,τι ιδιωτική περιουσία απέμεινε στους πολλούς.
Το 2015 ένας άλλος Ινδός Νομπελίστας, ο μεγάλος οικονομολόγος Αμάρτυα Σεν, μου είχε πει: «Το πρόβλημα που έχεις είναι μοναδικό. Είσαι ο πρώτος ίσως άνθρωπος που κλήθηκε να διαπραγματευτεί με δανειστές που δεν θέλουν τα λεφτά τους πίσω.»
Τί εννοούσε ο Σεν;
Εννοούσε ότι, όταν έδιναν στο κράτος μας το 1ο Μνημονιακό Δάνειο του 2010, προφανώς γνώριζαν ότι δεν θα τα έπαιρναν πίσω. Δεν ήταν ανόητοι: Ήξεραν ότι όταν δίνεις το μεγαλύτερο δάνειο της Ιστορίας στο πιο πτωχευμένο κράτος, και μάλιστα υπό όρους σκληρής λιτότητας που θα μειώσει κι άλλο το εθνικό εισόδημα που ήδη δεν αρκούσε για την αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων – εξ ου κι η πτώχευση – γνωρίζεις ότι δεν θα το πάρεις πίσω. Τότε, γιατί το έδωσαν; Το έδωσαν στο ελληνικό κράτος για να το δώσει με τη σειρά του στις γαλλογερμανικές τράπεζες και, έτσι, η διάσωση των πιο εγκληματικά ανόητων τραπεζών στην Ιστορία – Deutsche Bank, Societe General, BNP Paribas, Finanz Bank – να παρουσιαστεί στους ευρωπαίους πολίτες ως… αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό.
Κι όταν οι γαλλογερμανικές τράπεζες διασώθηκαν, τότε η διεθνής ολιγαρχία είχε μια απλή επιλογή:
-
Να προβούν σε θεραπευτική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, σαν εκείνη που τους πρότεινα κι η οποία τελικά θα κόστιζε λιγότερα στους ευρωπαίους πολίτες που τους έβαλαν να μας δανείσουν. Ή,
-
Να δίνουν στο γκουβέρνο μας την μία πιστωτική κάρτα μετά την άλλη, την μία επιμήκυνση πίσω από άλλη.
Με άλλα λόγια, έπρεπε να επιλέξουν
-
Είτε να ανοίξουν τις πόρτες της φυλακής χρέους να βγούμε, ώστε να ζήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις
-
Είτε, χρησιμοποιώντας τον μπαμπούλα του Grexit, να μας κρατήσουν στη φυλακή χρέους, λεηλατώντας στο διηνεκές την Πλειοψηφία, την Φύση, τις Ομορφιές και τα Νιάτα αυτής της χώρας.
