Η Χούντα δεν έπεσε. Την Χούντα την έριξαν οι αγώνες των αντιστασιακών ελλήνων που κανείς δεν δικαιούται να θεωρήσει δεδομένους.
Οι αγώνες τους ήταν λιγότερο «δεδομένοι» απ’ όσο δεδομένη ήταν η ανοχή στη Χούντα πολλών από τους αστικούς θεσμούς (π.χ. Ακαδημία) και μιας μεγάλης μερίδας του λαού που, άλλοι φοβισμένοι άλλοι πιο συνειδητά, κοίταζαν τα του οίκου τους.
Τους αγώνες εκείνων που ανέτρεψαν τη Χούντα τους καθιστά σπουδαίους το γεγονός ότι δεν ήταν δεδομένοι. Το ΜέΡΑ25, σήμερα, 45 χρόνια μετά, τιμά τους αγώνες εκείνων που δεν ενέδωσαν κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας στην καθημερινότητα, το ίδιον συμφέρον, τον φόβο.
Τελική νίκη της Δημοκρατίας, βέβαια, δεν υπάρχει. Η πτώση της Χούντας συνέπεσε με την κρίση του διεθνούς μεταπολεμικού καπιταλιστικού μοντέλου (Μπρέττον Γουντς) που έφερε την κατάρρευση της ελληνικής μίνι βιομηχανικής επανάστασης. Ακριβώς την εποχή που αποκαθίστατο η Δημοκρατία στην Ελλάδα, με τις προσδοκίες του λαού να εκτινάσσονται, κατέρρεαν οι βιομηχανίες λόγω της αύξησης της τιμής του πετρελαίου και της κατάργησης των προστατευτικών δασμών στο πλαίσιο της ένταξής μας στην ΕΟΚ.
Από το 1980, ο εκδημοκρατισμός της χώρας πήγαινε χέρι-χέρι με την ένταξη στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά αλλά και τη μεταφορά των ζημιών (και εργαζόμενων) της καταρρέουσας βιομηχανίας στο δημόσιο. Η εγχώρια παραγωγή μειωνόταν, η οικονομία βασιζόταν όλο και περισσότερο σε ξένα χρήματα (είτε δανεικά είτε κοινοτικά) με αποτέλεσμα τη διόγκωση του χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού).
Η είσοδος στο ευρώ, με τη δραστική μείωση των επιτοκίων, ενίσχυσε εκθετικά τη διαδικασία αυτή και δημιούργησε μια επίπλαστη οικονομική μεγέθυνση. Αυτή η χρεοδίαιτη μεγέθυνση είχε την πολιτιστική και ταξική της διάσταση. Το lifestyle αντικατέστησε τον πολιτισμό κανονικοποιώντας την αισθητική του κιτς και του σεξισμού. Παράλληλα, η μεγάλη διαφορά του υψηλού πληθωρισμού που αντιμετώπιζαν οι φτωχοί πολίτες (π.χ. αυξανόμενα ενοίκια) σε σχέση με τον πληθωρισμό που αντιμετώπιζαν οι ευκατάστατοι (π.χ. μεγάλες μειώσεις στα στεγαστικά των επαύλεών τους) όξυνε τις ανισότητες, την φτώχεια, την ταξική πάλη.
Όταν οι φούσκες του χρέους έσκασαν παγκοσμίως το 2008, έσκασε κι η φούσκα του ελληνικού χρέους. Από τότε η Δημοκρατία μας μπήκε ξανά στο γύψο, σε επιτροπεία δανειστών που έστειλαν την τρόικα να κατασχέσει ό,τι βρει και να εντάξει τους έλληνες στην «Χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς».
‘Όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ στην Όπερα της Πεντάρας, γιατί να συνεχίσουν να στέλνουν γκάγκστερς όταν μπορούν να στέλνουν δικαστικούς κλητήρες; Γιατί να στέλνουν τανκς όταν υπάρχουν τα φάντς (ή… μπανκς).
Αντίθετα με τον καιρό της Χούντας, στον καιρό της Χρεοδουλοπαροικίας το Κοινοβούλιο δεν έκλεισε. Απλά εξευτελίζεται 9 συναπτά χρόνια περνώντας τα μέτρα των δανειστών-κατακτητών.
Όπως και στη Χούντα, ο αγώνας εναντίον της υποταγής στη Χρεοδουλοπαροικία δεν ήταν, ούτε είναι, δεδομένος. Κάποιοι αντιστέκονται. Κάποιοι αντιστάθηκαν, π.χ. το 2015, από κυβερνητική θέση τιμώντας τη δημοκρατική εντολή τους να αντισταθούν, και για αυτό χαρακτηρίστηκαν ανεύθυνοι, καταστροφείς.
Όπως και στη Χούντα, πολλοί κοιτάζουν τα του οίκου τους ενδίδοντας στην καθημερινότητα, το ίδιον συμφέρον, τον φόβο. Αυτοί ονομάζονται «υπεύθυνοι» επειδή συμμορφώνονται στις εντολές των δανειστών-κατακτητών.
Ο αγώνας για τη Δημοκρατία λοιπόν συνεχίζεται. Τα 45 χρόνια από την πτώση της Χούντας το ΜέΡΑ25 τα τιμά και τα γιορτάζει ως μεγαλειώδη υπενθύμιση της πιο μεγάλης αλήθειας: Δεν υπάρχει τελική ήττα στον αγώνα για τη Δημοκρατία. Όπως και δεν υπάρχει τελική νίκη.
Προχωράμε!
