Οταν η κρίση ενός οικονομικού συστήματος βαθαίνει τόσο που ξεπερνά τις διαχειριστικές δυνατότητες του πολιτικού συστήματος το οποίο στήθηκε πάνω του, τότε έρχεται το αδιέξοδο που γεννά από τη μία τέρατα και από την άλλη θνησιγενείς κυβερνήσεις.
Η Γαλλία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο πρόεδρος Ολάντ εξελέγη το 2012, την ώρα που η κρίση του ευρώ φούντωνε και που το γαλλικό καπιταλιστικό μοντέλο έπαψε να μπορεί να αναπαραχθεί.
Ο λόγος που δεν μπορούσε να αναπαραχθεί δεν ήταν ότι η Γαλλία απέτυχε να συμμορφωθεί με τους κανόνες της ευρωζώνης (του Μάαστριχτ πιο συγκεκριμένα).
Το αντίθετο: Ο λόγος που ο γαλλικός καπιταλισμός έπεσε στην τρύπα της μη βιωσιμότητας ήταν ότι οι προ Ολάντ γαλλικές κυβερνήσεις είχαν συμμορφωθεί πλήρως με τον βασικότερο στόχο της νομισματικής ένωσης (την ώρα που χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία τον καταστρατηγούσαν).
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στον πληθωρισμό: Βασική αρχή και στόχος της νομισματικής ένωσης ήταν ένας πληθωρισμός ενιαίος της τάξης του 2% έτσι ώστε να διατηρείται η σταθερότητα των τιμών στον ίδιο βαθμό σε όλη την Ενωση.
Η μόνη χώρα που πετύχαινε τον στόχο αυτό (2% πληθωρισμό) συστηματικά ήταν η Γαλλία, την ώρα που Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία είχαν πληθωρισμό λιγότερο του μισού κατά μέσον όρο (κι εμείς ή η Ισπανία τον διπλάσιο).
Ετσι, η ανταγωνιστικότητα των γαλλικών προϊόντων μειωνόταν συστηματικά απέναντι στα ολλανδο-γερμανικά με αποτέλεσμα τη συστηματική φυγή επενδυτικών κεφαλαίων από τη Γαλλία.
Κι όταν το 2008 ξέσπασε η μεγάλη τραπεζική κρίση, τα πράγματα χειροτέρευσαν περισσότερο καθώς ο τραπεζικός κλάδος της Γαλλίας ήταν παραδοσιακά μεγαλύτερος της Γερμανίας (ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος της χώρας).
Εν ολίγοις, πριν από την κρίση του 2008 η ευρωζώνη απεδείχθη προβληματική για μια χώρα όπως η Γαλλία επειδή συμμορφωνόταν με τους κοινούς στόχους και καταστροφική μετά την κρίση του 2008 οπότε της ήταν αδύνατον να συμμορφωθεί με τους κανόνες.
Η υπόσχεση του κ. Ολάντ προεκλογικά ήταν ότι θα πήγαινε στο Βερολίνο και θα απαιτούσε επιστροφή στη λογική και αντιστροφή των ανισορροπιών που καθιστούσαν την ευρωζώνη μη βιώσιμη για μια χώρα-κλειδί όπως η Γαλλία.
Ομως ο κ. Ολάντ «ξέχασε» αυτή του την υπόσχεση την επομένη της εκλογής του.
Γιατί; Επειδή (σας θυμίζει κάτι αυτό;) το ίδιο βράδυ, ίσως την επομένη, της εκλογής του η Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας (σε συνεννόηση με την ΕΚΤ) τού μήνυσε πως αν επιμείνει να ζητά αντιστροφή των επενδυτικών ροών και αλλαγή στάσης του Βερολίνου, οι γαλλικές τράπεζες και τα ΑΤΜ τους μπορεί να μην ξανα-άνοιγαν σε καμιά βδομάδα.
Αποτέλεσμα ήταν μια απελπιστική προεδρία που κατέληξε στην πλήρη απαξίωση όχι μόνο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, πλην των τεράτων του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας που πάντα ωφελούνται από μια τέτοια συστημική κρίση εν ανυπαρξία ισχυρών προοδευτικών κινημάτων.
Το ερώτημα που απασχολεί τους προοδευτικούς ανθρώπους τόσο στη Γαλλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι: Τι στάση κρατάμε απέναντι στις βασικές υποψηφιότητες που πασχίζουν να προσφέρουν την ελπίδα και μια σοβαρή εναλλακτική στην κρίση που τρώει της Ευρώπης τα σωθικά;
Θέτοντας εκτός συναγωνισμού, εκ προοιμίου, την κ. Λεπέν και τον ανεκδιήγητο κ. Φιγιόν, τρεις είναι οι υποψηφιότητες που αξίζουν την προσοχή μας: Αμόν, Μακρόν και Μελανσόν.
Και οι τρεις είναι σοβαροί άνθρωποι με τους οποίους μας συνδέουν φιλία και συντροφικότητα.
Ο Μπενουά Αμόν πρόσφατα δήλωσε την υποστήριξή του στις βασικές αρχές του DiEM25, o Εμανουέλ Μακρόν ήταν ο μόνος υπουργός κραταιάς χώρας που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να στηρίξει την Ελληνική Ανοιξη του 2015 (πιο πολλά γι’ αυτό σε επόμενο άρθρο), ενώ με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν μάς συνδέουν κοινές ανησυχίες και κοινά οράματα για την επαναπολιτικοποίηση της πολιτικής και, δη, της οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δυστυχώς, το προεδρικό σύστημα της Γαλλίας δεν βοηθά στο να δημιουργηθεί ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα μεταξύ δύο ή και τριών υποψηφίων, εν όψει ιδίως των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου.
Πώς αποφασίζει ένας προοδευτικός χώρος ποιον από τους τρεις να υποστηρίξει;
Το ερώτημα αυτό το κίνημά μας, το DiEM25, που δραστηριοποιείται πανευρωπαϊκά, και βέβαια στη Γαλλία, θα το απαντήσει με τρόπο που νομίζω ότι έχει να προσφέρει σημαντικά στην οικοδόμηση μιας νέας νοοτροπίας για το πώς πρέπει να λειτουργεί το διεθνιστικό, δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό κίνημα στον καιρό της ευρωπαϊκής αποδόμησης και της ανόδου αυτού που ονομάζω Διεθνούς του Εθνικισμού.
Η απόφασή μας για τον ποιον από τους τρεις (Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν) θα υποστηρίξουμε στον 1ο γύρο θα παρθεί με εσωτερικές εκλογές που έχουν ήδη αρχίσει στη διαδικτυακή πλατφόρμα του DiEM25 μεταξύ των μελών μας (όσων έγιναν μέλη έως δύο μήνες πριν) και οι οποίες ακολούθησαν την εξής διαδικασία:
Τα μέλη μας του DiEM25 Γαλλίας συσκέφτηκαν για αρκετές εβδομάδες και κατέληξαν σε μια δική τους ανάλυση της κάθε μίας από τις τρεις υποψηφιότητες.
Το τελικό τους κείμενο τέθηκε σε πανευρωπαϊκή διαβούλευση δίνοντας σε όλα τα μέλη του DiEM25 (από την Πορτογαλία μέχρι και τη Λιθουανία και από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα) τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσουν μια κοινά αποδεκτή αξιολόγηση των τριών υποψηφίων, η οποία εν συντομία έχει ως εξής:
● Αμόν: Πολλές από τις πολιτικές του είναι κοντά σε εκείνες του DiEM25. Ομως, δυστυχώς, στη διαδικασία υιοθέτησής τους έγιναν σοβαρά λάθη (π.χ. στην πολιτική για το βασικό εισόδημα) με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο για τους αντιπάλους του να υπονομεύσουν τη λογική και οικονομική τους συνέπεια.
Οσον αφορά τον εκδημοκρατισμό και εξορθολογισμό της ευρωζώνης, ο Αμόν προτείνει ένα μοντέλο ομοσπονδίας-light που προσφέρει φύλλο κοινοβουλευτικής συκής για να αποκρύψει και να νομιμοποιήσει (χωρίς να είναι αυτή η πρόθεση του Μπενουά) μια μακροοικονομικά μη βιώσιμη Ενωση Μόνιμης Λιτότητας.
● Μακρόν: Οι φιλοευρωπαϊκές και ουμανιστικές του θέσεις απηχούν τις αρχές του DiEM25 (μιλά κι εκείνος για συνταγματικές συνελεύσεις πολιτών, ανοίγει την αγκαλιά του στους πρόσφυγες κ.λπ.).
Ομως είναι παράλληλα έτοιμος να ανεχτεί τη μονιμοποίηση της γενικευμένης λιτότητας, που αποδομεί τη Γαλλία και την Ευρώπη, βάναυσες πολιτικές στις αγορές εργασίας και μειώσεις στη φορολόγηση του πλούτου.
● Μελανσόν: Οι προτάσεις του για τη λειτουργία και τους κανόνες της ευρωζώνης θα ήταν εξαιρετικές το… 1992.
Ομως, με την ευρωζώνη που δυστυχώς έχουμε σήμερα, το Plan A του Ζαν-Λικ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την άμεση ενεργοποίηση του Plan B, το οποίο οδηγεί στην άμεση κατάργηση της σημερινής Ε.Ε., κάτι που το DiEM25 απορρίπτει για έναν λόγο: Οσο κακή και τρισάθλια κι αν είναι η σημερινή Ε.Ε., η κατάργηση-κατάρρευσή της θα φουντώσει την κρίση και, εν τέλει, θα ωφελήσει μόνο την Εθνικιστική Διεθνή και όχι πολιτικές δυνάμεις προοδευτικές.
Με αυτά τα δεδομένα, τα μέλη μας αυτές τις μέρες ψηφίζουν μεταξύ των εξής τεσσάρων εναλλακτικών:
► Εναλλακτική 1: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Μπενουά Αμόν
► Εναλλακτική 2: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Εμανουέλ Μακρόν
► Εναλλακτική 3: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Ζαν-Λικ Μελανσόν
► Εναλλακτική 4: Το DiEM25 καλεί τους προοδευτικούς πολίτες της Γαλλίας (α) να ψηφίσουν στον 1ο γύρο έναν από τους υποψηφίους Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν και (β) να εργαστούν μαζί μας ώστε στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου να υπάρξει ένα κοινό, ενωτικό, προοδευτικό ψηφοδέλτιο που να εκλέξει προοδευτική κυβέρνηση με σκοπό την αναχαίτιση τόσο του αυταρχισμού-ανορθολογισμού του Βαθέος Ευρωπαϊκού Κατεστημένου όσο και του μισανθρωπισμού της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Προφανώς, οι εσωτερικές εκλογές του DiEM25 δεν θα αλλάξουν το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
Ομως καταδεικνύουν πώς μπορεί να λειτουργήσει το πραγματικά ενιαίο, πανευρωπαϊκό, διεθνιστικό, δημοκρατικό κίνημα που τόσο έχουν ανάγκη οι χώρες μας.
