Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε σήμερα είναι αν το κλείσιμο της “αξιολόγησης” με τους όρους που απαιτούν οι δανειστές θα φέρει την σταθεροποίηση με στόχο την βιωσιμότητα της ελληνικής κοινωνίας εντός της ευρωζώνης. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση φαίνεται να συμφωνούν σε αυτό και πρεσβεύουν, ως αποτέλεσμα, ότι το κλείσιμο της “αξιολόγησης” αποτελεί εθνικό καθήκον. Χτες το βράδυ στον ΑΝΤ1 αντέτεινα ότι το κλείσιμο της “αξιολόγησης” θα αποτελέσει μέγα πλήγμα για την χώρα. Η άποψη ότι “καλύτερα μια κακή συμφωνία σήμερα παρά μια καλύτερη αύριο” πρόκειται περί μιας συνεχιζόμενης πλάνης με τεράστιο κόστος για την χώρα. Το κλείσιμο της αξιολόγησης μας προσφέρει μια κακή συμφωνία σήμερα (που μόνο στόχο έχει η τρόικα να αποπληρώσει την τρόικα τον Ιούλιο) που ετοιμάζει το έδαφος για πολύ χειρότερες εξελίξεις στο μέλλον από αυτές που θα είχαμε αν δεν έκλεινε η “αξιολόγηση” μέχρι τον Ιούλιο (και η τρόικα αποτύγχανε να πληρώσει τον… εαυτό της). Όπως έγραφα στην Εφημερίδα των Συντακτών πριν διο βδομάδες:
Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Όμως η λαϊκή ρήση έχει βάση μόνο όταν πρόκειται για την χρονική ακολουθία οφελών, όχι απωλειών. Πράγματι, εάν είναι να πάρουμε κάτι καλό σήμερα που το έχουμε ανάγκη ίσως αξίζει να το κάνουμε αντί να περιμένουμε κάτι καλύτερο που μπορεί να έρθει ή μπορεί και να μην έρθει στο μέλλον. Όντως, το βέλτιστο μπορεί να αποδειχθεί ο χειρότερος εχθρός του καλού.
Όμως, αυτή η ρήση, αυτή η λογική, δεν μας αφορά σήμερα ως χώρα. Και δεν μας αφορά επειδή η επιλογή μας δεν είναι μεταξύ του καλού και του καλύτερου αλλά μεταξύ του κακού σήμερα και του χειρότερου αύριο – μεταξύ μιας πρόσκαιρης ανακούφισης στη βάση αντικοινωνικών μέτρων που θα βαθύνουν την κρίση σύντομα και μιας σύγκρουσης με τον παραλογισμό σήμερα που αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιστροφή στην λογική και το τερματισμό πολιτικών που βαθαίνουν την κρίση στο διηνεκές.
